Povratak carstva moderne medžusijske (vatropokloničke) Perzije
Mnogi muslimani nisu svjesni historijske činjenice da su šijje i njihove različite sekte bile glavni sudionik rušenja tri islamska hilafeta: Emevijskog, Abasijskog i Osmanskog.
Ubistvo halifa Omera i Osmana
Želja za osvetom koja je tinjala u njihovim prsima, natjerala je medžusije da traže hiljade različitih načina da uzvrate udarac. Ebu Lu’lu el-Medžusi se pretvarao da je prešao na islam da bi mogao boraviti u Medini. On je, na kraju, 23. godine po Hidžri uspio da nožem napadne i izbode halifu Omera ibn Hattaba koji je predvodio muslimane za vrijeme sabah-namaza.
Nakon toga, tajni pokret medžusija ujedinio se sa pristalicama Abdullaha ibn Sebe el-Jehudija. Vatropoklonici su iskoristili ovu priliku da posiju sjeme fitne (smutnje) u islamu. Uspjeli su da okupe pobunjenike i da, na kraju, ubiju i halifu Osmana ibn Affana.
Nakon šehadeta trećeg halife (Osmana ibn Affana), data je beja’ (prisega) na vjernost novoizabranom halifi Aliji ibn Ebi Talibu. Međutim, Mu’avija ibn Ebu Sufjan, koji je bio rođak Osmana ibn Affana, je zatražio od Alije da odmah sprovede kisas (kaznu odmazde za ubistvo) nad Osmanovim ubicama prije nego što mu i on da prisegu. Mu’avija je tvrdio da sprovođenje odmazde za ubistvo ima prioritet nad davanjem prisege. Halifa Alija je, u međuvremenu, tvrdio da davanje prisege na vjernost mora imati prioritet nad izvršenjem odmazde. Važno je napomenuti da su Osmanove ubice (Abdullah ibn Sebe el-Jehudi i ostali) bile u sklopu Alijeve vojske.
Medžusije nisu propustile ovu zlatnu priliku, pa su odmah stale na stranu Alije ibn Ebi Taliba. Tada je rođena sekta šijja medžusija.
Zašto su medžusije izabrale Aliju, radijallahu anhu? Zato što vođstvo, prema učenju drevnih medžusija, Zaratusra, Mazdaka i Manua, mora biti iz “svete porodice”. Da bi oživjeli učenja drevnih medžusija, oni su stali na Alijinu stranu. Poslije toga su počeli da tvrde da su Alija i njegovi potomci ma'sum (bezgriješni) i da se božanska mudrost nalazi u njima samim.
Propast Emevijskog hilafeta
Ebu Muslim el-Horasani je 129. godine po Hidžri započeo pobunu protiv Emevijskog hilafeta u Horasanu. Ebu Muslim je bio potomak orginalnih medžusija. On je uspješno osvojio Irak, te je proglasio Ebu Abbasa el-Saffaha halifom.
Posljednji emevijski halifa Mervan II ibn Muhammed je ubijen 132. godine po Hidžri u Egiptu.
Abasije su onda postale bliski saradnici šijja medžusija. Ovo se može vidjeti iz mnogih značajnih pozicija koje su držale porodice Ebu Muslima el-Horasanija i Džafera el-Barmakija (potomak medžusija).
Propast Abasijskog hilafeta
Šijje medžusije su bile bliske sa Abasijskim hilafetom, ali su kasnije su abasije shvatile devijaciju i opasnost šijja medžusija. Stoga je Harun er-Rešid tokom svoje vladavine naredio da se 187. godine po Hidžri iskorijene šijje medžusije.
Tahir bin Husein, ubica halife Al-Amina, je 198. godine po Hidžri uspostavio islamsku državu Tahirijja u Horasanu. Ovo je bilo prvo izdvajanje neke zemlje iz Abasijskog hilafeta. Nakon toga se formiraju i iz sastava hilafeta izdvajaju i mnoge druge male države kao što su medžusijske dinastije: El-Karamita, El-Buvejhijja i El-Ubejdijja.
Ovaj problem je nastavljen sve do 656. godine po Hidžri. Tadašnji šiitski ministar Ibn Alkami je pozvao mongolskog vladara Hulagu-kana i njegovu vojsku da napadnu Bagdad. Ibn Alkami je bio šijja medžusija, a pomagao ga je Nasir ed-Din et-Tusi.
Oni su uspjeli da putem zavjere ubiju zadnjeg abasijskog halifu El-Musta’sima Billaha, svu ulemu, kadije (sudije) i cijelu halifinu porodicu. Uništili su Bagdad, opljačkali njegova blaga i masakrirali muslimane u mesdžidima, kućama i na drugim mjestima. Niko nije preživio, osim jevreja i kršćana, kao i onih koji su našli zaklon u kući Ibn Alkamija. Tom prilikom su ubijeni veliki učenjaci islama kao što je Ibn el-Dževzi, rahimehullah.
Mnogi muslimani nisu svjesni historijske činjenice da su šijje i njihove različite sekte bile glavni sudionik rušenja tri islamska hilafeta: Emevijskog, Abasijskog i Osmanskog.
Ubistvo halifa Omera i Osmana
Želja za osvetom koja je tinjala u njihovim prsima, natjerala je medžusije da traže hiljade različitih načina da uzvrate udarac. Ebu Lu’lu el-Medžusi se pretvarao da je prešao na islam da bi mogao boraviti u Medini. On je, na kraju, 23. godine po Hidžri uspio da nožem napadne i izbode halifu Omera ibn Hattaba koji je predvodio muslimane za vrijeme sabah-namaza.
Nakon toga, tajni pokret medžusija ujedinio se sa pristalicama Abdullaha ibn Sebe el-Jehudija. Vatropoklonici su iskoristili ovu priliku da posiju sjeme fitne (smutnje) u islamu. Uspjeli su da okupe pobunjenike i da, na kraju, ubiju i halifu Osmana ibn Affana.
Nakon šehadeta trećeg halife (Osmana ibn Affana), data je beja’ (prisega) na vjernost novoizabranom halifi Aliji ibn Ebi Talibu. Međutim, Mu’avija ibn Ebu Sufjan, koji je bio rođak Osmana ibn Affana, je zatražio od Alije da odmah sprovede kisas (kaznu odmazde za ubistvo) nad Osmanovim ubicama prije nego što mu i on da prisegu. Mu’avija je tvrdio da sprovođenje odmazde za ubistvo ima prioritet nad davanjem prisege. Halifa Alija je, u međuvremenu, tvrdio da davanje prisege na vjernost mora imati prioritet nad izvršenjem odmazde. Važno je napomenuti da su Osmanove ubice (Abdullah ibn Sebe el-Jehudi i ostali) bile u sklopu Alijeve vojske.
Medžusije nisu propustile ovu zlatnu priliku, pa su odmah stale na stranu Alije ibn Ebi Taliba. Tada je rođena sekta šijja medžusija.
Zašto su medžusije izabrale Aliju, radijallahu anhu? Zato što vođstvo, prema učenju drevnih medžusija, Zaratusra, Mazdaka i Manua, mora biti iz “svete porodice”. Da bi oživjeli učenja drevnih medžusija, oni su stali na Alijinu stranu. Poslije toga su počeli da tvrde da su Alija i njegovi potomci ma'sum (bezgriješni) i da se božanska mudrost nalazi u njima samim.
Propast Emevijskog hilafeta
Ebu Muslim el-Horasani je 129. godine po Hidžri započeo pobunu protiv Emevijskog hilafeta u Horasanu. Ebu Muslim je bio potomak orginalnih medžusija. On je uspješno osvojio Irak, te je proglasio Ebu Abbasa el-Saffaha halifom.
Posljednji emevijski halifa Mervan II ibn Muhammed je ubijen 132. godine po Hidžri u Egiptu.
Abasije su onda postale bliski saradnici šijja medžusija. Ovo se može vidjeti iz mnogih značajnih pozicija koje su držale porodice Ebu Muslima el-Horasanija i Džafera el-Barmakija (potomak medžusija).
Propast Abasijskog hilafeta
Šijje medžusije su bile bliske sa Abasijskim hilafetom, ali su kasnije su abasije shvatile devijaciju i opasnost šijja medžusija. Stoga je Harun er-Rešid tokom svoje vladavine naredio da se 187. godine po Hidžri iskorijene šijje medžusije.
Tahir bin Husein, ubica halife Al-Amina, je 198. godine po Hidžri uspostavio islamsku državu Tahirijja u Horasanu. Ovo je bilo prvo izdvajanje neke zemlje iz Abasijskog hilafeta. Nakon toga se formiraju i iz sastava hilafeta izdvajaju i mnoge druge male države kao što su medžusijske dinastije: El-Karamita, El-Buvejhijja i El-Ubejdijja.
Ovaj problem je nastavljen sve do 656. godine po Hidžri. Tadašnji šiitski ministar Ibn Alkami je pozvao mongolskog vladara Hulagu-kana i njegovu vojsku da napadnu Bagdad. Ibn Alkami je bio šijja medžusija, a pomagao ga je Nasir ed-Din et-Tusi.
Oni su uspjeli da putem zavjere ubiju zadnjeg abasijskog halifu El-Musta’sima Billaha, svu ulemu, kadije (sudije) i cijelu halifinu porodicu. Uništili su Bagdad, opljačkali njegova blaga i masakrirali muslimane u mesdžidima, kućama i na drugim mjestima. Niko nije preživio, osim jevreja i kršćana, kao i onih koji su našli zaklon u kući Ibn Alkamija. Tom prilikom su ubijeni veliki učenjaci islama kao što je Ibn el-Dževzi, rahimehullah.
